سریال «گناه فرشته» کمی بیشتر از یک «قصه»!

کارگردان «گناه فرشته» در بسیاری از نقاط این سریال، آثار معنادار و پرتحلیلِ هنری یا اندیشمندانه را قرض گرفته تا به مسائل مختلفی واکنش نشان دهد و حتی کنش-واکنش های موجود در درامش را مستندتر کند.

- کارگردان گناه فرشته در بسیاری از نقاط این سریال، آثار معنادار و پرتحلیلِ هنری یا اندیشمندانه را قرض گرفته تا به مسائل مختلفی واکنش نشان دهد و حتی کنش-واکنش های موجود در درامش را مستندتر کند.

حرفش هم هر چه مگوتر و غیر مستقیم تر گفته شود انگار لذت بیشتری به مخاطب خاص ترش داده است.

برگ برنده هر محصول نمایشی اعم از فیلم یا سریال، بی تردید روایت و یا همان قصه است.

تا زمانی که شخصیت های یک روایت، مخاطب را با خود درگیر نکنند و سرنوشت شان تبدیل به مسئله برای او نشود، عملا باقی ظرفیت ها و تمهیدات فنی و اجرایی، کارکرد خود را از دست می دهند چرا که انگیزه ای برای دنبال کردن روایت به وجود نیامده.

این اصل اما روی دیگری هم می تواند داشته باشد و آن اینکه آیا یک راوی باید به قصه گویی بسنده کند؟ همین که یک فیلم یا سریال برای مخاطب خود قصه بگوید کافی است؟این همان سوالی است که پاسخ به آن فراتر از نسبت مخاطب با اثر، نسبت خالق یک اثر با آن را مشخص می کند.