«مادرِ رنج برنج» و ترانه های فولکلوریک شالیزار

بخش زیادی از کاشت برنج توسط زنان گیلان صورت می گیرد.

در زمان نشاکاری و وجین، زنان دسته جمعی در باتلاق شالیزار کار می کنند و ترانه های فولکلوریک می خوانند.

- زمان خزانه گیری برنج آغاز شده و پس از شخم زمستانه، مزارع دوباره زیر و رو می شود تا برای نشا آماده گردد.

زن، پای در باتلاق شالیزار، دانه های جو خیس خورده را در خزانه می پاشد و مرد پلاستیک را بر خزانه ای که از نی های خیزران در گوشه شالیزار فراهم آورده، می کشید و زن آهی می کشد که امسال هم باید به وقت نشا بخوانم: زیارت خو بشوم ایمام رضا/ هردو دس بیتیم قوفل طلا را/ خواستم بهار ببوم زوار ایمام/ بیجارکاری دارم فرصت ندارم از اینجا به بعد، کار زنان گیلان آغاز می شود، کار سخت و طاقت فرسای نشاکاری و وجین.

با کفش نمی توان به میان بجاری که گل چسبنده دارد رفت.

با این حال، مسافرانی که از دور این زنان بجارکار را می بینند، تنها شادی آنها را در زمان بجارکاری می بینند که بر تشت فلزی می کوبند و دسته جمعی ترانه های محلی می خوانند.

وقتی مردم زنان گیلانی را با پای برهنه در شالیزار می بینند، که موقع نشا یا موقع وجین، ترانه های فولکلوریک می خوانند، از سرخوشی آنها تعجب کنند.

بی آنکه بدانند، این شادی های سر مزرعه برای پنهان کردن دل نگرانی هایشان است.