رواج تک فرزندی، تیشه بر پیکره جامعه

صدای شادی و خنده، شور و هیجان بچه ها از خانه همسایه مرا به سالهای کودکی ام می برد آن روزها که وقتی همگی دور سفره می نشستیم از جیغ و داد و شلوغی ما، - ایسنا/آذربایجان غربی صدای شادی و خنده، شور و هیجان بچه ها از خانه همسایه مرا به سالهای کودکی ام می برد آن روزها که وقتی همگی دور سفره می نشستیم از جیغ و داد و شلوغی ما، مادرم فرصت سرخاراندن نداشت؛ پدرم هم که قند در دلش از وجود ما آب می شد سعی داشت جو خانه را آرام کند.

شور و هیجانی که ما در کودکی در کنار خواهر و برادران خود تجربه کردیم را امروز سپهر 7 ساله خانواده ما تجربه نکرده است.

او روزها بی سر و صدا کنج اتاقش یا با بازی های کامپیوتری و یا موبایل مشغول است یا نهایتا با بچه های بلوک آپارتمان چند ساعتی در محوطه بازی می کند.

البته این روزها اکثر خانواده ها تک فرزند هستند و بچه های زیادی همچون سپهر ما از نعمت داشتن همبازی همخون خود بی نصیبند و دیگر خبری از خاله بازی های کنج اتاق و گیس و گیس کشی خواهر_ برادری سر اسباب بازی نیست؛ کوهی از امکانات در اختیار یک کودک اما دریغ از شادی و هیجان در وجود آن کودک تنها و بی هم بازی.

یاد روزگار قدیم بخیر که درهر کوی و برزنی کودکان مشغول بازی و شیطنت بودند و محله پر می شد از صدای شادی و بازی آنها .