آخرین بهارِ«بهار»

 برخلاف نام و لقب بهاری اش، زندگی آنچنان که باید برایش بهاری نگذشت.

البته این ماهیت و خاصیت زندگی است که مثل فصل های سال رنگ عوض می کند و هربار روزگاری متفاوت را پیش چشم انسان می گذارد.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه قدس نوشت: با این همه محمدتقی بهار که نخستین فصل زندگی اش، پاییز1265 در مشهد آغاز شده بود در بهار1330، با بیماری سل، آخرین خزان عمرش را به چشم دید.

شاعر نشو! فکرش را بکنید.

صد و بیست، سی سال پیش، حاج میرزا کاظم، متخلص به صبوری و ملک الشعرای آستان قدس رضوی و بعدها ملک الشعرای ناصرالدین شاه، بیشتر وقت ها که به خانه می آمد، می نشست به زدن حرف های علمی، ادبی و تاریخی با زن و فرزند.

بعد از شام هم آثار ترجمه شده مانند سه تفنگدار، کنت مونت کریستو و.

را بلند بلند می خواند و هرجا خسته می شد همسرش کار را دنبال می کرد.

به قول خود محمدتقی بهار: پدر با این کار بر مدارج معلومات مادر و فرزند می افزود و در واقع به عوالم اخلاقی فرزندان هم دخالت های مفید می کرد .

البته این همه پدرانگی های میرزا کاظم نبود.

به هر حال حرف از پدرهای صد و اندی سال پیش است.

یعنی زمانی که حتی پدرهای فاضل و ادیب و یا ملک الشعراها، گاه که سردماغ نبودند و اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی، دل و دماغی برایشان نگذاشته بود، به قول بهار ، دستِ بزن در می آوردند و بگویی نگویی خدمت ب