بازماندگان امام زاده ابراهیم چه می گویند؟ «تنها ماشین آتش نشانی، آب داشت اما راننده نداشت»

ماشین آتش نشانی، گوشه حیاط یک ساختمان ترمز گرفته.

ماشین کوچکی که شاید نهایت کاری که بتواند انجام دهد، خاموش کردن شعله چند شاخه خشکیده است.

همان ماشین آتش نشانی هم شب حادثه، -    ساختمانِ ستاد بحران فرمانداری است.

جلسه های شورای روستا داخل یکی از اتاق هایش برگزار می شود، همان جا که تیم های بهداشت هم نشسته اند، فشار خون مردم را می گیرند و معاینه شان می کنند.

خانم نوری، از شب حادثه در همین چادر زندگی می کند، زیرانداز نازک و یک پتو، تنها دارایی شان است.

همسایه ها داخل ساختمان اند.

15-10 نفر در یک اتاق، با چند پتو و یکی، دو زیرانداز.

آتش، اهالی روستا را ساکن اتاق های سه ساختمان روستا کرده؛ فرمانداری، مدرسه و.

از شب حادثه حمام نرفته اند.

یک چراغ گازی هم به آن ها داده اند که می گوید خراب است.

    رد شعله ها روی آسفالت تکه شده، چاله ها، سقف های خراب شده، گاز پیکنیک و کپسول های زنگ زده، جا مانده.

لوله های ترکیده که آب از لابه لای شان، خاکستر ها را خیسانده، النگو های سوخته، میله های نصفه، تلی از بتن، گچ و ورقه های فلزی، داستان شب وحشتی را روایت می کنند که اهالی در 50 سال پیش ندیده اند.

این پنجمین باری است که رضا رضایی، شاهد آتش گرفتن محله اش می شود.