خشم محمد فاضلی؛ ریشه ها را ببینیم نه سطح را /ستیزِ پنهان با جامعهٔ نخبگان

یک انسانِ معمولاً آرام و یک معلم بدون پیشینه کیفری چون محمدفاضلی خیلی باید مورد فشار و آزار روحی قرار داشته باشد که تاب نیاورد و دست به چنین کاری بزند که عقلِ عافیت اندیش و اعتبارسنج، - آن را چیزی شبیه خودکشی ارزیابی می کند اما این سطح است نه ریشه     عصر ایران؛ محمدباقر محسنی ساروی-  هر که مانند ما از دور با اندیشه ها و باورهای افرادی چون محمد فاضلی ، بیژن عبدالکریمی و محمود سریع القلم آشنا باشد، سخنان شان را بخواند و دغدغه های شان را بداند، آنان را افرادی شرافت مند، ایران دوست و باپرنسیب -به معنای اصول گرا البته نه در بافتار سیاسی بلکه شهروندی مسئول که به اصولی باور دارد و به هیچ روی حاضر نیست پا بر اصول خود بگذارد - ارزیابی می کند.

   چهره هایی که به دنبال نام و نان نیستند و به چیزی جز اصلاح و بهبود وضع موجود، نمی اندیشند و اگر به این اصل بسیار ساده و البته مغفول مانده باور داشته باشیم که اخلاق، شرطِ نخبگی است این افراد که عموماً از دایرهٔ اخلاق بیرون نمی روند و مانند برخی تریبون دارانِ بزرگ، لیچار نمی گویند و اثبات خود را در حذف و مرگ رقیب، نمی جویند، قطعاً نخبگانِ ایران امروزند که باید حرمت شان پاس داشته شود، قدر ببینند و بر صدر بنشیند اما به قول شیخ شیرین سخن شیرازی در بوستان ولیکن قلم در کفِ دشمن است .