مدرسه ها؛ مرکز آموزشی یا بنگاه تجاری؟!

سال هاست که دولت بر خلاف تصریح قانون به آموزش رایگان، از تأمین هزینه های اداره مدارس عملاً پا پس کشیده و با سوءاستفاده از انجمن اولیا و مربیان، - وقتی توان جذب کمک های مردمی به عنوان یکی از مهم ترین ملاک های انتصاب مدیران و ارزیابی عملکرد آنان، مطرح است مدیران نیز خواسته یا ناخواسته برای تأمین هزینه ها و مدیریت روتین امور آموزشگاه و گاه برای اثبات کارآمدی و تضمین بقای خود، ناگزیر به ارسال پاکت به خانواده ها و درخواست کمک در جلسات انجمن اولیا و مربیان و ادای احترام ویژه به والدین بخشنده تر می شوند! رسمی غیرقانونی و آفت زا که پیش از همه به جایگاه مدیر و کل فرایند تعلیم و تربیت آسیب می زند و صد البته بر خود دولتمردان نیز پوشیده نیست؛ از این رو، به عنوان راه چاره، از زمان ریاست آقای احمدی نژاد طرح درآمدزایی مدارس را در دستور کار قرار دادند که بر اساس آن مدیران می توانند از فضا و امکانات مدارس در غیر اوقات آموزشی جهت تأمین هزینه های مدارس استفاده کنند!   شاید چنین طرحی در فضای امتناع دولت از وظیفه قانونی آموزش رایگان و بی پناهی اقتصادی آموزش و پرورش و وابستگی مدارس به امدادرسانی خانواده ها و خیرین، نوعی خلاقیت و چاره یابی شمرده شود، اما در حقیقت جایگاه مدرسه را از یک مرکز آموزشی و عمومی تا حد یک بنگاه اقتصادی نامشروع تنزل می