چرا دولت ها رسانه دارهای خوبی نیستند؟

سیاست در ایران همیشه محمل تناقض های بنیادین است؛ در عصری که مهم ترین ویژگی آن «تسهیل ارتباطات» و برآمدن انواع و اقسام ابزارهای فناورانه ارتباطی است، - ریشه این اختلال کجاست؟ آیا صرفاً محصول سیاست های کلان است، یا نهادهای واسطی که مسئولیت تسهیل گری ارتباطات میان دولت و جامعه را دارند نیز ناکارآمد و مقصرند؟ قبلا نوشتم که غلبه بر بسیاری از چالش های مزمن در کشور که حکمرانان آنها را با رسانه یا سیاستگذاری رسانه ای قابل حل می دانند، در درجه اول نیازمند تصمیماتی در سطح سیاسی و حاکمیتی است.

این سوءتفاهم اما نباید مانع توجه به ناکارآمدی ها و کژکارکردهای اطلاع رسانی دولتی و به طور اخص روابط عمومی های دولتی شود.

نهادهایی که به جای تسهیل گری ارتباط میان دولت و جامعه، عملا به سدی بر سر راه این ارتباط تبدیل شده اند و سهم قابل توجهی از بی اعتمادی موجود در جامعه به عهده دارند.

اما چرا چنین است؟ در این یادداشت می خواهم واکاوی این روند بپردازم.

سوءبرداشت از مفهوم روابط عمومی اولین و مهم ترین دلیل این ناکامی، تصور اشتباهی است که روابط عمومی دولتی را صرفاً مترادف با پروپاگاندا و تبلیغ می پندارد.

این نگرش یک بعدی، روابط عمومی را به ابزاری برای بزرگنمایی دستاوردها و پنهان کردن کاستی ها تقلیل می دهد.