چند دهه بیراهه رفته ایم؛ از صندوق عقب پیکان تا سرخابی های در به در!

درباره سرخابی ها که یک ورزشگاه اختصاصی برای برگزاری مسابقه ندارند(!) استنباط این است که هدف آنها فقط کسب قهرمانی در لیگ برتر یا جام حذفی است و دیگر هیچ.

یعنی چشم انداز و افقی در زمینه توسعه و نیل به باشگاهداری وجود ندارد.

اما جالب اینکه نمی دانیم کمیته تعیین صلاحیت چگونه استاندارد و کیفیت این دو تیم را تأیید می کند؟! تیم هایی که ورزشگاه ندارند و در آستانه لیگ در به در استادیوم هستند با چه متر و معیاری تأیید شده اند؟ آیا غیر از این است که سبک مدیریتیپی پرسپولیس همچنان از سیک قدیمی و سنتی موسوم به صندوق عقب پیکان تبعیت می کند؟ آن روزها نیز هدف پرسپولیس فقط کسب عنوان قهرمانی بود.

تمریناتش یا در تپه های داودیه بود یا زمین چمن شهید کشوری و شماره دو شیرودی.

مسابقاتش هم یا در آزادی بود یا شیرودی.

با گذشته قریب به سه دهه و رشد بی رویه دستمزد بازیکنان و مربیان (که سرخابی همواره در این زمینه پیشرو هستند)، چه تفاوت معناداری در زیر ساخت های باشگاهداری نسبت به قبل دیده می شود؟ اگر فدراسیون وقت برای این دو تیم ساختمان اداری نمی خرید یا شهرداری ورزشگاه به آنها تخصیص نمی داد، وضعیت این دو تیم قدیمی چگونه بود؟! هزینه آنها را در طول 30 سال گذشته سرانگشتی حسابرسی کنید! انجام مدیریت هزینه (به این دلیل که پول در کیسه میهمان است) ساده ترین کار مم�