هان! ای راوی افسانه افسونگر عشق

کتابسرای جباری تصویر زیبایست از زندگی و کتاب و نیز توپ و دست و چشمی که نشان دادند از پاهایی نازکی که آن پاس های دقیق را ارسال می داشتند هیچ کم ندارند.

- عصر ایران؛ احسان اقبال سعید - پیشتر مجتبی جباری را در قاب تصویر دیده بودم و قبل ترش از روی سکوها آن زانوان شکننده و پاهای نازک را که به اهل هنر و چکامه می مانست تا دوندگان چمنزاران ورزش و توفیر حتی در پاس و پیگیری جباری عیان بود.

زآنجا که آدم دربد عرف و باورهای سهل و معمولا کاراست، کمتر می خواهد زحمت بازاندیشیدن را به خود بدهد.

اهل ورزش را با بازوی ستبر و گام مهیب و نیز آن چه با تن میانه دارد می شناسیم و از خردی آموخته ایم که این وادی با فکر و قلم میانه ای ندارد.

اما براستی چنین است؟ یا درست تر همیشه این چنین بوده است؟ جباری بعدتر کتابسرای راوی را در مساحتی از موقوفات ایرج افشار براه انداخت و روای کتاب و نیز بانی گردهم آمدن جماعت مبتلای کلام و کتابت شد.

گامها همرهی کردند و در سرای لبریز اوراق و مجلدات اش لمیدم و تورق کردن و خلق خوش و خویش بی مدعا و با شوق آموختنش را دیدم.

تصویری از زیست پیشترش، روایت هابی آن سالها در چشمم آمد.

سالها قبل مجله ی تماشاگر فصلی را به اهالی فوتبال،  فکر و فلسفه پرداخته بود و تصویر جلد را به جباری اختصاص داد و بر کت تنش سنجاق معروف مورد استفاده یک فیلسو