قیام علیه تبعیض؛ بنگلادش، الگوی مبارزه برای عدالت

اعتراضات اخیر در بنگلادش که به استعفای نخست وزیر انجامید، زنگ خطری برای حکومت هاست که با تبعیض و بی عدالتی، بستر ناآرامی را فراهم می کنند.

تجربه ی بنگلادش نشان می دهد که تبعیض، - حتی در کشورهایی که رشد اقتصادی قابل توجهی دارند، می تواند به بحران های سیاسی منجر شود.

مهرداد خدیر در روزنامه هم میهن نوشت: نخستین پرسش درباره قیام سه هفته اخیر مردم در بنگلادش و ریشه اعتراضات آنان که صدها کشته بر جای گذاشته این است که اعتراض اصلی آنها در این 20 روز چیست (و در واقع چه بود) که در روز بیست ویکم به فرار خانم شیخ حسینه نخست وزیر انجامید که گفته می شود داکا را به مقصد شهری در هند ترک کرده و ساختمان نخست وزیری را هم معترضان تصرف کرده اند.

اعتراضات پس از آن درگرفت و وسعت یافت که دولت بنگلادش مصوبه ای را گذراند که به موجب آن قرار شد نیمی از پُست های استخدام کشوری برای بعضی گروه های خاص در نظر گرفته شود.

بر این اساس نزدیک به 30 درصد از این مشاغل، برای بستگان آن دسته از آسیب دیدگان و کهنه سربازانی در نظر گرفته شد که در جنگ استقلال بنگلادش از پاکستان در سال 1971 میلادی حضور داشتند.

معترضان این مصوبه را مصداق تبعیض و نوعی انحصارطلبی و محروم ساختن از مدیریت تخصصی و شایسته سالار دانستند و سر به شورش برداشتند.