هر کس تراپیست ندارد، کات!

بی گمان اقناع جامعه برای آنکه در صورت بروز مشکلات روانی و رفتاری به کلینیک های روان شناسی و به تراپیست ها مراجعه نماید گامی بی نهایت مثبت برای بهبود امور است.

- سال ها قبل، در دوران نوجوانی وقتی در سریال های تلویزیونی می دیدیم که کسی به کارآگاه یا پلیس می گوید من بدون حضور وکیلم حتی یک کلمه هم صحبت نمی کنم یا لطفاً با وکیلم صحبت کنید با خودمان می گفتیم که این ها چقدر باکلاس اند، یعنی یک وکیل همیشه در خدمت آنهاست و در هر موقعیتی به آن ها مشورت می دهد؟ آن زمان یقین داشتیم که این مزیت یا فرصت، به کشور های پیشرفته تعلق دارد و اگر هم در ایران باشد متعلق به بالای مثلث جامعه یعنی اقلیتی متموّل و داراست.

داشتن وکیل از نظر ما نشانه باکلاس بودن و امروزی بودن قلمداد می شد.

آن زمان در سریال ها یا فیلم های ایرانی اغلب کسانی که این جمله را بر زبان می آوردند کراوات داشتند، و کراوات برای ما معنایی نُمادین داشت.

در چند ماه گذشته کم و بیش و تا جایی که فرصت اجازه می دهد شبکه های اجتماعی را دنبال می کنم.

احساس می کنم کلماتی مانند تراپیست و تراپی دارند همان مقام و موقعیت وکیل در سریال های تلویزیونی را می یابند.

در واقع کلمه ای مانند تراپیست آرام آرام دارد در خدمت پرستیژسازی قرار می گیرد و نشانه ای از باکلاس بودن و تعلق داشتن به قشر خاص قلمداد می ش