لازم باشد درون دروازه هم می ایستم!

تنافر از تن پوش جایی در سلوک او ندارد.

او که در عصر حاکمیت صفرهای بی انتها، همچنان به حفظ رابطه عاشقانه خود با جامه خیسِ قرمز می اندیشد.

انگار به اندازه تمام نبض هایش برای پرچم سرخ جنگیده که اینچنین از شیدایی در حوالی رنگ دلخواهش حرف می زند و بی اعتنا به گروکشی های مزخرف، - به آرزوهای میلیون ها هواداری فکر می کند که با شلیک دسته جمعی سربازان وفادار جان دوباره می گیرند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، قدس نوشت: مردی با رؤیاهای بالغ و رسیده که میان لبخندهای بی پایان دوآتشه ها دنبال رد آرامش می گردد و به آسایش جماعتی خسته از گرانی و بیکاری در منتهاعلیه ورزشگاهی آغشته به سرسام می اندیشد.

او وحیدامیری است.

پسر خجالتی آن سوی فلک الافلاک که در سی وشش سالگی ایستاده بر برج بلند آرزو، سال هایی را در ذهن مرور می کند که لب های لهیده نامش را فریاد نمی زدند.

سال های عسرت و حسرت! شماره 19 متعصب از داتیس خرم آباد تا نفت مسجد سلیمان و از آنجا تا ترابزون، تنها مقصد نهایی خویش را از ذهن گذرانده.

مقصد نهایی اش آشیانه ای است که جنگاورانی در آن با لباس های یک رنگ مشق عبور از خاکریزها را می نویسند و به عشق میلیون ها سینه چاک سرهای خود را مقابل توپ چرمی قرار می دهند و کمی تا قسمتی به ایستاده مردن می اندیشند! بی دندان طمع لُر محجوب در واپسین سال های حضورش در آوردگاه همچ