اعتراف در سیاست

امروز، بازی پیشگان عرصه سیاست و قدرت ما سخت نیازمند نوعی اعتراف هستند.

تنها در آینه این اعتراف است که خودِ واقعی و وضعیتِ واقعی آنان نمایان می گردد.

- پایگاه خبری جماران: دکتر محمدرضا تاجیک استاد علوم سیاسی دانشگاه شهید بهشتی طی یادداشت برای جماران نوشت: یک بی تردید، صداقت با خویشتن و دیگران سیاسی ترین عمل ممکن است.

ویتگنشتاین عدم صداقت با دیگران را، به منزله عدم صداقت با خویش می دانست.

در مقاله ای با عنوان اعترافاتِ ویتگنشتاین (جاناتان بیل، ترجمه پارسا مشایخی فرد) می خوانیم: در یکی از روزهای سالِ 1937، لودویگ ویتگنشتاین1به خانه معلم روسیِ خود؛ فانیا پاسکال در کمبریج رفت تا به نقش خود در حادثه ای که بیش از یک دهه وجدانش را آزار داده بود، اعتراف کند.

ویتگنشتاین، درباره این اعتراف می نویسد: سال گذشته خود را جمع وجور کردم و زبان به اعتراف گشودم.

چنین شد که به آب هایِ آرام ِ زندگیِ خود رسیدم… ولی الان از جایی که قبلاً بوده ام، فاصله زیادی ندارم.

من بیش از حد ترسو هستم.

اگر این را اصلاح نکنم، دوباره به طور کامل غرقِ در موج های خروشان خواهم شد… ویتگنشتاین، به شیوه ای خودانتقادگرایانه نسبت به خود، از وجود این مسأله که نکند او یک هیولا باشد، اظهار نگرانی می کرد.