سالگرد یک نامه خصوصی و خاص/ دکتر علی شریعتی: تو را نمی دیدم سرم دور برمی داشت

 حورا نژادصداقت؛ تابناک- تصور کنید سال 1338 است.

دکتر علی شریعتی جوانی است که تازه با یکی از همکلاسی هایش در دانشکده ادبیات مشهد ازدواج کرده و هنوز روزهای پر شور و هیجان ازدواج چندان سپری نشده که او برای ادامه تحصیل راهی پاریس می شود و یک سال از همسرش، پوران شریعت رضوی، دور می شود.

آن وقت ها راه ارتباطی نامه نوشتن بود.

  و علی شریعتیِ عاشق در نامه هایش هم از خودش می گوید و هم از همسرش و هم از عشقی که باید آن را در این مسیر دورِ پاریس تا مشهد زنده نگه دارند.

در چنین روزی 29 شهریور سال 1338 یعنی دقیقا 65 سال پیش علی شریعتی که تا آن روز دو کتاب از او منتشر شده بود و کلی مقاله در روزنامه خراسان داشت و البته یک تجربه زندان رفتن، برای پوران عزیزش، در نامه ای این طور می نویسد: پوران عزیز من الان ساعت 9/30 است که رفقای من خانه را ترک کرده اند و من تنها مانده ام تا به تو کاغذ بنویسیم.

امروز یکشنبه تعطیل بود و جای تو خالی.

ضیافت ولیمه پسرم با آبرومندی برگزار شد.

گرچه آقای شکورزاده، چون دیروز به بروکسل رفت از آمدن عذر خواست ولی رفقای دیگر همه بودند.

همان طور که می دانی با این که میزبان بنده بودم ولی تنها کسی که کار نمی کرد من بودم، چون کاری از دست حقیر بر نمی آید.