شاعران از بستر رنج، گل های خیال می رویانند

27 شهریور روز شعر و ادب پارسی و بزرگداشت ادیب بزرگ، سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است.

شاعران، بی گمان پیام آوران آفرینش اند و در این مسیر همواره با رنج قدم می زنند.

- ایسنا/خراسان رضوی 27 شهریور روز شعر و ادب پارسی و بزرگداشت ادیب بزرگ، سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است.

شاعران، بی گمان پیام آوران آفرینش اند و در این مسیر همواره با رنج قدم می زنند.

رنج هایی از جنس انسان، زمان، زندگی و آگاهی.

به نظر می رسد آن رنجی که هر روز به روییدن گل های خیال در شاعر منتهی می شود از جنس همان رنج نخستین است که با انسان متولد شده است.

شاعر درد می کشد تا بنویسد یا بهتر است بگوییم شاعر برای نوشتن، محتاج دردی ورای جنس معمول آن است و اتفاقاً شعر محصول همین رنج هاست.

در این دریای بی پایان، هر چه بیشتر عمیق می شویم، رنج ها خود را بیشتر نشان می دهند.

رنج هایی که متعلق به شخص شاعر نیست و از همین روست که می توانیم بگوییم، شاعر یک مصلح اجتماعی است.

در حقیقت، شعرا اکسیژن یک جامعه اند که اگر باشند جامعه نفس می کشد و در نبود آن ها خفقانی تلخ پدیدار می شود.

در این زمینه گفت و گویی کردیم با دو شاعر مشهدی، شاعرانی که در شعرهایشان از رنج گفته اند، از انسان، زندگی، درد و گهگاه از امید.