سبد زشتی به نام فوتبال فارسی

یک - عصری در میانه شهریور مشغول قدم زدن در خیابان های ایروان، پایتخت ارمنستان، بودم که صدای جمعیت از درون کافه ای شلوغ توجه ام را به خود جلب کرد.

داخل کافه شده و محو تماشای مردم شدم.

مرد و زن کنار هم با شور و حال فراوان مشغول تماشای جدال تیم ملی ارمنستان و ایتالیا بودند و صدا به خاطر گلی بوده که الکساندر کارپاتیان به تیم ملی ایتالیا زده است.

چند دقیقه ای نشسته و بازی را تماشا کردم و برخلاف جریان بازی، تیم ملی ایتالیا به گل رسید.

باز هم صدای جمعیت بلند شد و این بار هم از سرخوشحالی! مرد جوانی کنارم نشسته و خوشحالی می کرد.

پرسیدم ایتالیایی هستی؟ با خنده گفت ارمنی هستم! با تعجب پرسیدم تیم شما گل خورده، پس چرا خوشحالی؟ گفت که گل قشنگی خوردیم و جای خوشحالی داشت! جمله اش در ذهنم حک شد.

حتی برخی باخت ها هم می تواند شیرین باشد.

دو - آلبر کامو عاشق فوتبال بود و هم پست با ولادیمیر ناباکوف، نویسنده سرشناس روسی! هر دو دروازه بان، با این تفاوت که ناباکوف آماتور بود و کامو حرفه ای.

نویسنده دوست داشتنی و خاص ادبیات جهان هر بار که می توانست از فوتبال می گفت: تمام چیزهایی که درباره اخلاق و تعهد انسانی می دانم را به فوتبال و تئاتر مدیونم.