ماجرای شعر امام رضایی معروفِ زنده یاد استاد محمدعلی بهمنی

در سفری که با همسرم به مشهد داشتم، در شب تولد آقا وقتی برای زیارت به حرم امام رضا (ع) رفته بودیم، به دلیل ازدحام جمعیت نتوانستم برای زیارت نزدیک ضریع امام رضا(ع) برویم.

من از این زاویه به این موضوع نگاه کردم که بعد از سال ‎ها به مشهد آماده ام و حق من است که مرا را برای زیارت راه ندهد.

وقتی داشتم به گنبد امام رضا (ع) نگاه میکردم این شعر به ذهنم آمد: شرمنده ام که همت آهو نداشتم شصت و سه سال راه به این سو نداشتم اقرار می کنم که من – این های و هوی گنگ- ها داشتم همیشه ولی هو نداشتم جسمی معطر از نفسی گاه داشتم روحی به هیچ رایحه خوشبو نداشتم فانوس بخت گم شدگان همیشه ام حتی برای دیدن خود سو نداشتم