چرا یک تیم افغانستانی بر تیم ملی ایران ارجح است؟ / تصمیمات خطرناک حول و حوش فوتبال

روزی کنسرت ها تعطیل می شود و روزی تیم ملی فوتبال کشور حق بازی در یک شهر خاص را ندارد؛ اگر هم با هزار ضرب و زور و نقشه، راهی مشهد می شود، اتفاقاتی رخ می دهد که فوتبال کشور را حداقل در حرف و سخن، به آستانه تعلیق می کشد! البته انتقاد به رویه ای که در خراسان و به خصوص شهر مشهد وجود دارد، بر سومدیریت در رأس ورزش و فوتبال سرپوش نمی گذارد.

قرار نیست وزاری ورزش در سالیان اخیر از مسئولیتی که به عهده داشتند و انجام ندادند شانه خالی کنند.

این ناتوانی شامل فدراسیون فوتبالی هم می شود که مهدی تاج سال هاست یا خودش یا هم پیمانانش در آن مدیریت کرده اند و حالا به جای پاسخگویی، شاکی هم هستند.

به هر سوی ورزش و به ویژه فوتبال که می نگری، ناتوانی می بینی؛ سومدیریت و تصمیمات آسیب رسان و خانه مان سوز.

ورزش کشور جز مواردی خاص، شکست خورده است.

شاید فوتبال که بیش از هر رشته دیگری مورد توجه است، یک نمود کلی از ورزشی باشد که داشته هایش را هم از دست داده؛ ورزشی که 50 سال است نتوانسته جز ورزشگاه آزادی که سال 1353 میزبان بازی های آسیایی بود، ورزشگاه استاندارد دیگری در پایتخت کشوری پهناور داشته باشد.

حتی استانداردهای ورزشگاه آزادی هم مربوط به همان 50 سال پیش است و حالا که در دست تعمیر قرار گرفته، نیازمند به روز شدن حداقل هاست تا شرایط میزبانی بازی های بین المللی