اسیرهای صلیب ندیده ای که کوچ کردند

شاید هنوز ته دل ها نگران بود و یقین 100درصدی به آزادی نداشتیم ولی اگر آن ها آزاد می شدند، از وجود ما خبر داشتند.

آن ها اسم همه ما را می دانستند.

- شاید هنوز ته دل ها نگران بود و یقین 100درصدی به آزادی نداشتیم ولی اگر آن ها آزاد می شدند، از وجود ما خبر داشتند.

آن ها اسم همه ما را می دانستند.

وقتی پای شان به ایران می رسید، حتماً به مسئولان می گفتند که یک عده دیگر هنوز در عراق هستند و این برای ما کافی بود.

با این که صلیب ما را ندیده بود ولی عراقی ها دیگر نمی توانستند ما را نگه دارند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، حمید احمدی نیا از آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس روایت می کند:معمولاً هر دو سه روز یک بار برای آشپزخانه مواد غذایی خام می آوردند ولی چند روزی بود که هچ باروبنه ای نیاورده بودند و این موضوع همه را مشکوک کرده بود.

یعنی می خواهند آشپزخانه ما را جمع کنند!؟ چهارم یا پنجم شهریور از طرف بچه های آشپزخانه خبر عجیبی رسید.

خبر رسید که بین بچه های اردوگاه بغلی یعنی بندهای یک و دو سه و چهار ولوله افتاده.

ولوله یعنی چی!؟ ولوله برای چی!؟ برای این که بین شان لباس نو پخش کرده بودند! این خبر مثل بمب بین بچه های ملحق ترکید.

خبر خیلی بی قرارمان کرد.

یعنی لباس نو داده بودند برای آزادی!؟ شاید عراقی ها می خواستند اسرا را نون وار و با یک ظاهر آبرومند بفرستند ایران.