«لالایی» گنجینه ای پنهان و میراثی ماندگار از نیاکان

لالایی ها به نوعی میراث ناملموس محسوب می شوند و مانند سایر گونه های ادبیات شفاهی، به صورت سینه به سینه و شفاهی از نسلی به نسلی دیگر انتقال یافته اند.

- ایسنا/خراسان رضوی یک پژوهشگر ادبیات عامه گفت: لالایی ها به نوعی میراث ناملموس محسوب می شوند و مانند سایر گونه های ادبیات شفاهی، به صورت سینه به سینه و شفاهی از نسلی به نسلی دیگر انتقال یافته اند.

زهرا محمدحسنی صغیری در گفت وگو با ایسنا در خصوص ضرورت حفظ لالایی ها و راه های انتقال آن به نسل جدید اظهار کرد: لالایی از انواع مهم ادبیات شفاهی به شمار می رود که بسیاری از مسائل اجتماعی در آن بازتاب یافته و این گونه مهم ادبیات عامه، از سویی با ادبیات زنانه و از سویی دیگر با ادبیات کودکان ارتباط پیدا می کند که نشان از حضور زنان در فرهنگ و ادبیات ایران است و اهمیت ویژه ای در شناخت جایگاه زنان در ادبیات ایران دارد.

وی با بیان اینکه این ارتباط با ادبیات کودکان باعث می شود در رشد و پرورش شخصیت کودک تاثیر چشمگیری داشته باشد، اضافه کرد: لالایی نخستین بینشی است که مادر از جهان اطراف به نوزادش انتقال می دهد.

جهانی که تا حد زیادی برای کودک ناشناخته است.

به باور پژوهشگران، این نغمه ها و لالایی های دل انگیز که پرورده احساسات مادران هستند نیز می توانند بر کیفیت زندگی، آگاهی و شناخت کودک از دنیای