تعلیم و تربیت قطاری!

3 بازدید سال هاست نظام آموزشی ایران، کارخانه ای دارد که کالاهایش را توده ای و فله ای تولید و ژله ای عرضه می کند.

فردیت، استعداد، فرهنگ، جغرافیا و سایر وجوه تمایز در سیاست گذاری آموزش ایران تقریبا جایگاهی ندارد.

همه چیز از پیش تعیین شده است.

سوزن بانان فقط حق انتخاب یک ریل مشخص را دارند و مسیر، آغاز، پایان و ایستگاه ها، حکمی ازلی و ابدی دارند.

این فرآیند، تکرار و بازآفرینی آشی است که ماده اصلی آن،  همان کشک خاله جان است.

گویی اینجا کارخانه ای است که همه تولیدی های آن باید یکسان، یک شکل و رونوشت هم باشد.

در این یاسای  آموزشی، کودک شش ساله دبستانی تابع همان قواعدی است که جوان 17 ساله دبیرستانی.

دانش آموز مناطق کویری، همان غذای آموزشی هم وطنانش در سرزمین های  کوهستانی  را تناول می کند.

محتوا، شیوه و قالب آموزش در کردستان با خوزستان، تهران و گیلان ازیک جنس و یک قماش است.

بی هیچ تفاوتی.

البته تا چشم کار می کند رنگ، و دکوراسیون واگن های این قطا ر و قیمت بلیط های آنها، متنوع است؛ غیرانتفاعی، نمونه دولتی، نمونه مردمی، هیئت امنایی، تیزهوشان،  شاهد و .

واگن آخری هم که شبیه به  انباری متروکه است، دولتی.

درهمه این غرفه ها برای آینده ای که شایدآموخته های کنونی در آن، دمده و بی مصرف باشد، حال کودکان، نوجوانان و جوانان بخوبی گرفته می شود.