وزارت خارجه سرمایه ملی است؛ در اقتدار آن بکوشیم

اکنون بعد از 45 سال ضرورت دارد که به باز بینی آنچه بر وزارت خارجه گذشت و آنچه باید در آینده طی کند، پرداخته شود.

بر آمدن مسعود پزشکیان و حضور نیروهایی توانا چون محمدجواد ظریف (من از منتقدین دوره هشت ساله وزارت او هستم)، - محمد حسین بنی اسدی، دیپلمات بازنشسته و کارشناس سیاست خارجی در یادداشتی برای جماران نوشت: وزارت امورخارجه ایران قبل از انقلاب دارای بدنه کارشناسی قوی و متخصصی بود که بعد از انقلاب مانند ارتش دچار صدمات و لطماتی شد.

عده ای از کارشناسان در خارج ماندند، عده ای تسویه و تصفیه شده و عده ای دیگر نیز منزوی و حاشیه نشین شدند.

شرایط ویژه انقلاب و بی تجربگی مدیران ارشد و بعضا احساسی و سلیقگی عمل کردن آنان نیز مزید بر علت شد و لطمه های وارد شده به وزارت خارجه را مضاعف کرد.

در این میان نادیده گرفتن اساسنامه وزارت خارجه و بعضا حسادت برخی از اعضای تیم جدید نو رسیده نیز که بروز و ظهور خود را با حضور کارشناسان با تجربه قدیمی ممکن نمی دید و از طرفی مدرک دانشگاهی و سواد زبان خارجی هم نداشت با انگهایی چون طاغوتی به قدیمی ها آتش بیار معرکه در حاشیه نشین کردن قدیمی ها شد.

متأسفانه این خشت کج اولیه پایه های وزارت خارجه را کج نهاد به گونه ای که بعضا هنوز نیز ادامه دارد و علیرغم تلاش های بعدی و آموزش کادر جدید و تزریق نیروهای تحصیل �