فرهنگسازی؛ آنچه که تا کنون نتوانسته ایم

چندی پیش که برنامه ای با عنوان ایران بین از شبکه نسیم تلویزیون پخش شد.

اگر از همه نقدها و کاستی ها و رویکردهای مثبت یا منفی نسبت به برنامه سازی و کیفیت آن در تلویزیون بگذریم، برنامه هایی مانند ایران بین که مبنایی تاریخی، فرهنگی و هویتی دارد و مطالعات فرهنگی در آن نقش بنیادینی دارد، اگر با یک هدف بلند مدت از سوی رسانه هایی مانند تلویزیون که مخاطبین عام و خاص را در بر می گیرد، پخش شود، مؤلفه های ثابت فرهنگ را برای همه ما نهادینه می کند.

بزرگمرد آواز ایرانی، استاد علی جهاندار می گفت: اگر نوای آسمانی نی استاد کسایی از در رسانه های مختلف مانند رادیو و تلویزیون ، روزانه پخش شود، گوش مخاطب ایرانی به موسیقی  خوب ایرانی عادت می کند .

هنری که یکی از مؤلفه های بنیادین، تعریف کننده و تمایز دهنده فرهنگ جامعه ما با سایر جوامع است.

فرشبافی و خوشنویسی که سایه های کمرنگی از آنها نه فقط در میان نخبگان فرهنگی، بلکه به صورت کلی در متن جامعه پیداست و به هنرهایی مهجور و غریب در سرزمینی آشنا تبدیل شده اند نیز، نمونه های دیگری هستند.

 از نکات مثبت برنامه ایران بین ، نگاهی توصیفی- تحلیلی به مصادیق میراث فرهنگی بدون رنگ و لعاب های سیاسی و ایدئولوژیکی است.