نجات تخت جمشید بدون بودجه و برنامه ریزی بلندمدت ممکن نیست

  گلسنگ ها موجودات زنده همزیستی متشکل از یک بخش قارچی و یک بخش فتوسنتزکننده جلبکی یا سیانوباکتریایی هستند که قدمت شکل گیری این موجودات در سطح کره زمین به میلیون ها سال پیش برمی گردد.

اگرچه گلسنگ ها از اجزای مهم اکوسیستم های طبیعی به شمار می روند و با تأثیرات مثبتشان بر محیط، به حفظ پایداری و تنوع زیستی کمک می کنند، با این وجود پس از پیدایش تمدن بشری و تلاش برای حفظ آثار نسل های پیشین، رویش گلسنگ ها بر روی آثار باستانی همواره یکی از چالش های نگهداری و مراقبت از آثار بناهای تاریخی بوده است.

موضوعی که در ایران به خصوص در سال های اخیر به یکی از اصلی ترین چالش ها در نگهداری و حفاظت از آثار باستانی به ویژه در منطقه باستانی تخت جمشید تبدیل شده است.

برای شناخت این پدیده با دکتر محمد سهرابی، گلسنگ شناش نام آشنا و بنیانگذار موزه گلسنگ های ایران، پژوهشگر حوزه تخصصی فرسودگی زیستی گلسنگ ها در سطوح آثار تاریخی و فارغ التحصیل دکترای گلسنگ شناسی از دانشگاه هلسینکی فنلاند به گفت وگو نشستیم تا بیشتر با خطراتی که آثار باستانی با آن مواجه هستند آشنا شویم.

    ·        چه ویژگی های خاصی در گلسنگ ها وجود دارد که آن ها را قادر می سازد سازه های قدیمی و باستانی را  تخریب کنند؟ گلسنگ ها بر روی تخته سنگ ها، خاک، چوب که از ثبات نسبی برخوردار باشند �