روز عرفه، میعادگاه بندگی و اشک

در روز عرفه، دل ها سبک می شوند، اشک ها زبان دل می گردند و بندگی رنگی عاشقانه می گیرد؛ فرصتی ناب برای بازگشت، توبه، و نجوا با خالق بی نیاز.

- ایسنا/زنجان در روز عرفه، دل ها سبک می شوند، اشک ها زبان دل می گردند و بندگی رنگی عاشقانه می گیرد؛ فرصتی ناب برای بازگشت، توبه، و نجوا با خالق بی نیاز.

روز عرفه، یکی از روزهایی است که آسمان به زمین نزدیک تر می شود؛ روزی که اشک ها گران بهاتر از مروارید می شوند و دل ها، بی پرده ترین گفت وگو را با خالق خویش تجربه می کنند.

نهم ذی الحجه، روزی است که در تقویم دل های مؤمنان، با رنگی دیگر نوشته شده است.

روزی که در آن، زمین عرفات میزبان هزاران هزار دل خاضع و خاشع است و در آسمان نیز، ملائک با حیرت به زمزمه های بندگان گوش می سپارند.

در این روز بزرگ، ابراهیم خلیل الله (ع) لبیک گفت به ندای پروردگارش و با تمام وجود، فرمان قربانی را پذیرفت.

عرفه، یادآور بندگی است؛ نماد تسلیم محض انسان در برابر خالقش.

در این روز، رسول خدا (ص) خطبه ای خواند که جان ها را لرزاند و دریچه هایی از معرفت را گشود.

امام حسین (ع) در دعای جاودانه عرفه اش، قلب مؤمنان را با عمیق ترین مضامین عرفانی و توحیدی سیراب کرد؛ دعایی که تا امروز، مرهمی است برای دل های شکسته و نجوایی است برای آنان که جز خدا، هیچ پناهی ندارند.