عظمت امام حسین علیه السلام

عاشورا، نفی همراهی با ظلم و نشانه ‎ای از کرامت امام حسین علیه السلام - در گفتاری از آیت الله العظمی صانعی (ره) ،برگرفته از کتاب فوائد و لطائف جلد اول - برگرفته از آثار گفتاری آیت الله العظمی صانعی(رحمه الله علیه).

- در روایت دارد هیچ ملک و پیامبری نیامد، جز این که آرزوی زیارت قبر ابی عبدالله (ع) را داشت.

اگر ما راضی به آدم کشی های داعش و دیگران باشیم، شریک در آن جنایات هستیم.

حداقل باید متنفر باشیم یا تنفر قلبی و یا تنفر زبانی.

از ابی عبدالله (ع) خیلی چیزها را به قدر توان مان یاد بگیریم: أَنِّی لَمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَلَا بَطِراً وَلَا مُفْسِداً وَلَا ظَالِماً، وَإِنَّمَا خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْإِصْلَاحِ فِی أُمَّهِ جَدِّی، أُرِیدُ أَنْ آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَأَنْهَی عَنِ الْمُنْکَر ، حضرت ابوالفضل (ع) ، وقتی رسید کنار شریعه فرات، آب را برداشت فذکر عطش الحسین (ع) ، و آب ها را روی آب ریخت، به یاد لب تشنگی برادرش افتاد، یعنی نمی خواست از امام معصومش این مقدار هم فاصله بگیرد و بعد هم مبارزه کرد و جنگید تا وقتی که روی زمین افتاد.

در حادثه کربلا، ابی عبدالله همه جنازه ها را می آورد، آن جنازه غلام سیاه را هم آورد، بالای سرشان هم می رفت، اما جنازه دو نفر را نیاورد: یکی ابوالفضل العباس (ع) و دیگری علی اکبر (ع)، یعنی ابی عبدالله (ع)دید نم