قحطی نان در تهران؛ وقتی احمدشاه هم محتکر شد

در دوران جنگ جهانی اول ایران به ویژه در مناطق غربی کشور مانند کردستان، گرفتار بحرانی بزرگ در زمینه تأمین غلات شد.

- حضور نیروهای بیگانه از جمله روس ها و عثمانی ها که برای تغذیه سربازان خود از منابع محلی بهره برداری می کردند، موجب شد تا مردم عادی از دسترسی به آذوقه محروم شوند.

این وضعیت به خودی خود کافی بود تا بحران غذایی ایجاد شود، اما دخالت خوانین محلی و حاکمان منطقه که با احتکار گسترده گندم و جو بر شدت قحطی افزودند، شرایط را به مرحله ای بحرانی تر رساند.

به گزارش دیروزبان، گزارش هایی از آن دوران نشان می دهد که برخی از خان های بزرگ کردستان هزاران خروار غله را در انبارهای خود نگهداری می کردند و از عرضه آن به بازار خودداری داشتند، در حالی که مردم در فقر و گرسنگی شدید به سر می بردند.

خشکسالی سال 1296 شمسی نیز به این بحران دامن زد و به کاهش چشمگیر تولید گندم و جو انجامید.

در نتیجه، قیمت یک خروار گندم در برخی شهرها از حدود 35 تومان در آبان به بیش از 42 تومان در آذر همان سال افزایش یافت که برای مردم عادی غیرقابل پرداخت بود.

پیامدهای این بحران بسیار گسترده بود: گرسنگی و فقر مفرط در میان مردم رواج یافت، فساد و فحشا افزایش پیدا کرد، روستاها ویران شدند و موجی از مهاجرت و بی خانمانی به راه افتاد.