قهوه خانه هایی که به پاتوق شرط بندی تبدیل شده اند

دست آخر بازی که تمام شد، از جا پا شدم.

دیگر نمی خواستم بازی کنم.

6 دست بازی کرده بودم؛ سه دستِ سه کارتی و سه دستِ تک کارتی.

660 هزار تومان باخته بودم ظرف نیم ساعت.

- رقم واقعی باختم 600 هزار تومان بود ولی شاگرد قهوه چی، بابت هر دست که کارت در کارتخوان می کشید، 10 هزار تومان هم مالیات کم می کرد.

باخت بقیه مرد ها خیلی سنگین تر بود.

هم تعداد کارت های شان بیشتر از من بود و هم ساعت بیشتری بازی کرده بودند.

آنهایی که از 8 شب پای بازی نشسته بودند، رقم باخت شان از یک میلیون تومان هم بالا زده بود.

مثل همان کارگر سرامیک کار که از 8 شب پای بازی بود و بعد از دو ساعت، یک میلیون و اندی تومان باخت و با جیب خالی رفت.

  دبِلنا همین است.

قمارباز ها اسمش را گذاشته بودند بازی شانس که دل شان کمتر بسوزد.

هی ببازی، هی ببازی، فقط کمتر از 6 دقیقه؟ شماره خوان، اگر فرز باشد که حتی کمتر از 5 دقیقه.

قاعده بازی خیلی ساده است.

ورقِ بازی، یک سری کارت با ابعاد مستطیل است که مثل جدول کلمات متقاطع، خانه بندی دارد و اعداد از 1 تا 90 روی خانه ها نوشته شده.

کارت می خری با قیمتی که صاحب بازی تعیین کرده.

 مثلا هر کارت 50 هزار تومان.

یک نفر هم شماره خوان است و کیسه ای به دست دارد پر از مهره های شماره خورده از 1 تا 90 و دست در کیسه می چرخاند و مهره در می آورد و شماره روی مهره را می خواند.