برشی از کتاب �آغاز یک پایان� منِ نفسانی در بحران پست مدرن

انسان اگر تابع و پیرو هدایت و ولایت الهی نباشد، از عین انسانیت دور می شود و تحت ولایت طاغوت قرار می گیرد.

ولایت طاغوت بر بشر، انسان را به مرتبه حیوانی و نهایتاً به سطح جانوری تقلیل می دهد.

- "، بشر مدرن در صورت نوعی خود تجسم نفس اماره است.

در غرب مدرن بشر به مثابه حیوان اقتصادی ـ جنسی که باطنی جانوری دارد و روح و جان نفسانی بر او حاکم است، دائر مدار عالم و آدم می شود و این همان اومانیسم است.

بخشی از کتاب آغاز یک پایان به قلم شهریار زرشناس را مرور می کنیم: متفکران مدرنیست از نیکولای کوزایی و پیکودلا میراندولا و مارسیلیوفیچینو و نیکولو ماکیاولی گرفته تا فرانسیس بیکن و رنه دکارت و جان لاک ، امانوئل کانت و فردریش هگل همگی (و هر یک به طریق و در روایتی خاص خود) به تبیین و تفسیر و تئوریزه کردن اومانیسم (سوژه انگاری نفسانی بشر با سوبژکتیویته) پرداختند.

در تبیین فلسفی سوبژکتیویسم (تلقی اومانیستی از بشر) آراء دکارت و کانت و هگل به ویژه از مقام و اهمیت خاصی برخوردار است.

در فاصله زمانی قرن هفدهم تا پایان قرن نوزدهم شاهد ظهور و فعلیت یابی صور و مراتب و وجوه مختلف سوژه نفسانی مدرن بوده ایم.

این سوژه نفسانی، خود را در ذیل صورت مثالی بشر بورژوا و در ذیل سودانگاری ـ لذت طلبی سکولار ـ اومانیستی و در هیئت حیوان اقتصادی ـ جنسی عینی