اجازه دهیم کفنش خشک شود...

خوب یا بدِ هر کسی به خودش مربوط است، هنر کنیم خودمان خوب باشیم، ما همان جماعتی هستیم که تا زنده ایم تیشه به ریشه هم می زنیم و زمانی که برای همیشه سر بربالین گذاشتیم از مرده یکدیگر بت بسازیم.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار ایسنا، کم تلنگر نخورده ایم در همین یکسال، از جوانمرگ شدن هادی نوروزی و مهرداد اولادی تا درگذشت همایون بهزادی به عنوان یکی از بزرگان فوتبال ایران.

به یاد داریم زمانی را که بهزادی قرص پشت قرص بالا می انداخت و تخت به تخت در بیمارستان جابه جا می شد و کسی نبود از حال روز او خبردار شود، بهزادی برای فوتبال ایران کم چهره ای نبود اما افسوس که تا زنده ایم به داد هم نمی رسیم.

مرور قضیه هادی نوروزی نیز که آتش به جان خودمان انداختن است، بازیکنی که تا بود از نظر اخلاقی هیچ کم نداشت و در تب و تاب حواشی سرخابی ها گم شده ای بیش نبود، گم شده ای که با مرگش به یادمان انداخت که چون اویی نیز در پرسپولیس توپ می زد.

اما جوانمرگ شدن "مهرداد اولادی" کمی پیچیده تر است، پیچیدگی روایات و حرف و حدیث هایی که چه قبل و چه بعد از مرگ وی بحث داغ محافل است، گویا شایعه قصد ندارد دست از سرش بردارد.

گویی از همان ابتدا جفت پا در زندگی دیگران متولد شده ایم، کارمان قصه سرایی در خصوص ریز و درشت زندگی مردم است، مردمی که صبح تا شب چشم در چشم هم به یکدیگر تعارف تکه �