تا دار باید تاختن

اگر استاد مظاهر مصفا، ادیب و شاعر معاصر را جمع اضداد بخوانیم، چندان بیراه نخواهد بود.

مظاهر مصفا به چند وجه مخالف خوانِ جریان های روز بوده است.

از طرفی با حافظان قواعد و قراردادهای کلاسیک دَر افتاده و از طرف دیگر با مروجان بی قاعدگی و بی قراری های امروزی زاویه داشته است.

به قولِ یکی از فرزندانش، یاقوت علی مصفا در مقدمه دفترشعرِ اخیر او، مظاهر مصفا حرکتِ خلاف جهتِ عقربه های ساعت را حدود هشتاد سال پیش آغاز کرد.

در صف دانش آموزانی که در ایستگاه قطار برای تمرین استقبال از رضاشاه باید با حرکت چپ به راستِ سرشان مسیر حرکت واگن قطارِ فرضی را دنبال می کردند آن قدر سرش را از راست به چپ چرخاند تا پدرش شکایت کرد؛ اسماعیل خان مصفا هرچند در ظاهر به او چشم غره می رفت از ته دل از شهامت و یک دندگی پسرش کیف می کرد.

اسماعیل مصفا، یکی از پنج پسر حاج ملا رجب علی موذن تفرشی، موذنِ دربار محمدعلی شاه بود و در تکیه دولت تعزیه می خواند.

بعدها حاج ملا رجب، صاحب پسری شد و نامش را مظاهر گذاشت، مظاهر در دوسالگی از دنیا رفت و شناسنامه مظاهر اول که هنوز باطل نشده بود، ماند برای پسر دیگری که بعد از مرگِ مظاهر اول به دنیا آمد.