زیویه؛ گنجینه ای همچنان رو به اضمحلال

قلعه، ارگ، دژ، هر قدر هم که عظیم و مستحکم باشد، وقتی که نفوذپذیر و فتح شد، از همان لحظه تا صدها و هزاران سال بعد، زیر دست و پا می افتد و با گام های مهاجمان تا عابران، - از نسل های محتلف، پیوسته لگدمال می شود؛ تا روزی که کاملا مضمحل می شود.

دژ باستانی زیویه در کردستان، یک نمونه از این ارگ هاست که سال هاست روند نابودی آن شتاب گرفته است.

دژ زیویه که کارشناسان آن را یک ارگ حکومتی می دانند، در 55 کیلومتری جنوب شرقی شهر سقز در استان کردستان، در نزدیکی غار کرفتو، بر فراز تپه ای بلند با همین نام قرار دارد.

این ارگ نیز مانند بسیاری از مشابهانش، در منطقه ای کوهستانی و قطعا سخت عبور بنا شده است.

قدمت آن را به نیمه ی دوم سده ی هفتم قبل از میلاد و دوران مادها و مانناها می دانند.

یعنی حدود 2700 سال پیش.

به هر حال، زمانی حکومت ساکنان این دژ بر منطقه احتمالا با یک شکست پایان یافته و عجیب که بخشی از گنجینه ای که در آن برخی اشیای زرین هم وجود داشته، در محوطه ی آن باقی می ماند.

گفته می شود که حدود هفتاد، هشتاد سال پیش پسر چویانی به طور اتفاقی این گنجینه را یافته و با خبر شدن مردم روستاهای اطراف، گنیجنه غارت شده است.

برخی اما معتقدند این روایت، ساختگی و برای سرپوش گذاشتن بر قاچاق اشیای کهن دژ بوده است.