ذهن چگونه با جهان ارتباط برقرار می کند؟

تلاش برای فهم حقیقت ذهن و فعالیت های آن، دست کم به یونان باستان بازمی گردد.

در این دروه فیلسوفانی مانند افلاطون و ارسطو سعی کردند ماهیت معرفت انسان را توضیح دهند.

مطالعه و تحقیق ذهن تا قرن نوزدهم یعنی تا زمانی که روان شناسی تجربی متولد شد، در حوزه فلسفه قرار داشت.

ویلهلم وُنت و دانشجویانش برای مطالعه درباره فعالیت های ذهن به صورت سیستماتیک به روش آزمایشگاهی روی آوردند.

با وجود این، تا چند دهه روان شناسی تجربی تحت سلطه و قدرت رفتارگرایان بود.

رفتارگرایی دیدگاهی است که منکر وجود ذهن است.

طبق نظر رفتارگرایانی مانند واتسون روان شناسی می باید خود را به بررسی رابطه بین محرک های قابل مشاهده و پاسخ های رفتاری قابل مشاهده محدود کند.

بحث از آگاهی و تصورات ذهنی دیگر جزء بحث های علمی معتبر به حساب نمی آمد.

به ویژه در سال 1950 در آمریکا رفتارگرایی بر علم روان شناسی غلبه داشت.

حدود سال 1956 این صحنه شروع به تغییر کرد.

جورج میلر تحقیقات زیادی جمع آوری کرد تا نشان دهد توانایی فکر انسان محدود است؛ مثلا حافظه کوتاه مدت انسان محدود به هفت مورد است.

وی پیشنهاد کرد که می توان بر محدودیت های حافظه از طریق ضبط اطلاعات در نرم افزارها و تصورات ذهنی غلبه کرد که مستلزم فرآیندهای ذهنی برای رمزگذاری و رمزگشایی اطلاعات هستند.