قصرهای دلگیر سالمندان برای پایان زندگی

سردرش از ابتدای کوچه پیداست.

هفت طبقه روی دامنه کوهی در شمال تهران.

داخل حیاط کوچک و سرسبزش مردی مشغول غذا دادن به پیرمردی زیر سایبان است.

توی باغچه مینیاتوری، شاخه خشک درختانی از زمین بیرون زده اند که به لابی نمای عجیبی داده.

مدیر مرکز که خانمی خوش رو است به استقبال می آید و دوباره همان سؤالات راجع به وضعیت کسی که قرار است پذیرش بگیرد و بعد نرخ اجاره یک ماهه که گران تر از دو مکان قبلی است: اتاق خصوصی ماهی 6 میلیون و نیم 2 تخته 5 میلیون و نیم و سه تخته 4 و نیم میلیون.

مبلغ ودیعه 2 برابر قیمت شهریه هر ماه است.

از طبقه هفتم شروع می کنیم به دیدن اتاق ها و در راه او از مراجعین سطح بالایی حرف می زند که در این خانه سکونت دارند.

ما اینجا برخلاف جاهای دیگر مراجعین کمی را می پذیریم و سعی ما این است که امکانات و شرایط را واقعاً شبیه یک خانه واقعی برای سالمند به وجود بیاوریم.

اتاق ها نورگیر است و هر اتاق کاغذ دیواری و پرده هایی همرنگ دارد.

سالمندان روی میز ناهارخوری هر طبقه یا توی تخت مشغول خوردن ناهار هستند و بعضی مشغول چرت زدن روی تخت ها.

خلوت است و اتاق های خصوصی هر کدام به سلیقه فرد یا با آوردن وسایل شخصیش فضایی صمیمی دارد.

یکی از سالمندان روی صندلی کنار ملاقات کننده اش نشسته.