قائدی؛ راه نیمار یا بیراهه صادقیان؟

تا پیش از حرفه ای شدن لیگ و در دوره ای که هنوز جام آزادگان برگزار می شد، دورانی که دریافتی ستارگان سرخابی هنوز نجومی بود و مبالغ پرداختی به بازیکنان هنوز برای تغییر بنیادین زندگی ساده به زندگی لوکس کافی نبود، دورانی که نه قطر و امارات سر کیسه را شل می کردند و نه واسطه ها به جان فوتبال افتاده بودند و انواع و اقسام تیم های اروپایی درجه دو و سه مقصد ستارگان ما بود، ظهور ستاره ای جوان هنوز می توانست خیال بسیاری از فوتبال دوستان و هواداران دو تیم استقلال و پرسپولیس را برای چندین سال راحت کند.

بعد از نسل طلایی تیم ملی در پایان دهه نود میلادی و اولین موج شکل گیری لژیونرهایی که به سمت فوتبال اروپا روانه می شدند بسیاری از دست اندرکاران رسانه های ورزشی و ناظرین و هواداران این روند رشد و ستاره سازی فوتبالمان را دائمی می دانستند.

لیگ که حرفه ای شد کمتر کسی شک داشت که ستاره های جوان و پدیده های نوظهور بیش از پیش مجال درخشیدن پیدا خواهند کرد.

اگر اواسط دهه هفتاد، ستاره های جوانی مانند مهدی مهدوی کیا، مهرداد میناوند، فرهاد مجیدی، داریوش یزدانی، وحید هاشمیان و رسول خطیبی جایگاهشان را تثبیت کردند و روانه سطح اول فوتبال اروپا شدند، آغاز دهه هشتاد که همزمان با آغاز لیگ حرفه ای ایران بود نیز نسل جدیدی از ستارگان را به فوتبال دوستان معرفی ک