نگاهی جامعه شناختی به «میل افراطی به خودابرازی و جلب توجه»/ وسوسه جلب توجه «آقای دوربینی» یا جامعه دوربینی؟

نگاهی جامعه شناختی به میل افراطی به خودابرازی و جلب توجه / وسوسه جلب توجه آقای دوربینی یا جامعه دوربینی؟ " مدتی است توجه مردم و رسانه ها به فردی جلب شده است که عاشق دوربین و مشاهده تصویر خود در رسانه ها است.

به قول خودش اگر روبه روی دوربینی حاضر شود اما تصویرش را از تلویزیون پخش نکنند شب خوابش نمی برد و اگر تصویرش پخش شود لذت می برد و حس می کند به اوج موفقیت رسیده است چرا که همه او را می بینند و می شناسند.

وحید میره بیگی در روزنامه ایران نوشت: او نزد مردم به آقای دوربینی مشهور شده است.

نوشتار حاضر می کوشد تا نشان دهد چگونه عوامل مختلفی دست به دست هم داده اند تا نه تنها این شهروند، بلکه بسیاری از افراد جامعه میل وسواسی و افراطی به خودابرازی و جلب توجه پیدا کنند.

تا به حال به اتفاقاتی از این دست توجه کرده اید:*هنگام مناسک و مناسبت ها، دیوارهای منزل و روزنامه ها از پارچه نوشته ها و آگهی های تبریک و تسلیت پُر می شوند.

شدت رقابت گونه این تبریک/ تسلیت ها تأمل برانگیز است.

*دیوارها، صندلی های اتوبوس، اسکناس ها و.

به محل ابراز وجود برخی از افراد بدل می شوند؛ نام ها، شعارها، اعتراض ها، طرفداری ها، دشنام ها و پیام های عاشقانه و صدها سخن دیگر که بر اموال عمومی نوشته می شوند.