به احترام شجریان و منزوی

این چند خط صرفا ادای احترامی است به دو مرد بزرگ فرهنگ ایرانی.

دو مردی که خلوت های عاشقانه بسیاری را برای ما رقم زدند و فعلا به آنها بسیار مدیونیم.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، سیدعبدالجواد موسوی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: نام شجریان و حسین منزوی در تقویم به یکدیگر گره خورده.

از نوجوانی یکی از آرزو های ما این بود که خسرو خوبان موسیقی اصیل ایرانی به شعر معاصر توجه بیشتری نشان دهد و فی المثل به جای رجوع به دواوین شاعران قدرقدرت گذشته کمی هم به شاعران امروزی توجه کند.

حضرت استاد اما از هوشنگ ابتهاج و عماد خراسانی این سو تر نیامد و اگر هم فی المثل گاهی به جواد آذر توجه می کرد به تصنیف هایش علاقه نشان می داد و البته چند استثنا همانند اخوان و مشیری و کدکنی نیز در این میان وجود داشت تا این که همایون شجریان از راه رسید و اولین تصنیفی که توانست ما را با صدای دلنشین او آشنا کند، شعری از سیمین بهبهانی بود: نه بسته ام به کس دل نه بسته کس به من دل چو تخته پاره بر موج رها رها رها من شاهکار بود.

ملودی و شعر و صدا همسنگ یکدیگر.

تجربه موفقی که دیگر کمتر تکرار شد.

همایون به منزوی هم روی خوش نشان داد اما شعرهای منزوی به این راحتی ها رام موسیقی ایرانی نمی شود.