سفالگری؛ چرخی که نمی چرخد!

قصه پر غصه از جایی آغاز می شود که خاک کویر با بغض همراهی کرده و گلی درست می کند که قرار است روی چرخ بچرخد و بچرخد تا هنری زیبا که قدمتی هفت هزار ساله در ایران دارد، - نقش ببندد.

پاهای خسته سفالگر که چرخ را می چرخاند تا اثری به یادماندنی تر بسازد با خاک و آب که حک می کند آن چه که هنر سفالگری ایرانی نامیده ایم.

هنری که از آن با نام هنر سفالگری یاد می کنیم دارای پیشینه ای بسیار کهن و گسترده است که امروزه کمتر کسی است که نام سفال را نشنود و ناخودآگاه به گذشته های بسیار دور بازگشت، نکند.

از سفال و سفالگری که سخن به میان می آید در ذهن ها نقش کاسه و کوزه حک می شود و دستان هنرمندی به خاطرمان می آید که با خاک و آب رنگ هنر گرفته است و پاهایش چرخ سفالگری را می چرخاند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، زمان زیادی از آن دوران که سفال های دست ساخته هنرمندان جویباری در هر خانه و مغازه ای به چشم می خورد، گذشته و حال آنکه امروز این ساخته دست هنرمندان به دلیل نداشتن تجهیزات و امکانات لازم، پشت ویترین فروشگاه های بزرگ و بنام شهرهای بزرگی چون تهران عرضه می شود.

سال های نه چندان دور کارگاه های تونلی با تعداد زیادی کوره از ابتدا تا انتهای کلاگرمحله جویبار محل کار استادان سفالگری چون غلامعلی چینی ساز، عزیزالله فکوری، عظیم بخشی، یوسف طالبی و سبحان نجفی بود.