شبی که کوه ها آدم ها را خوردند

«می گفتند کسی در روستا زنده نماند.

موقع تابستان بود و بعضی ها خانه نبودند تازه.

مثلاً گله دارها رفته بودند بالا.

هر که بوده، مرده.

از جاهای دیگر آمدند و جنازه ها را بیرون کشیدند و خاک کردند.

- می گفتند کسی در روستا زنده نماند.

موقع تابستان بود و بعضی ها خانه نبودند تازه.

مثلاً گله دارها رفته بودند بالا.

هر که بوده، مرده.

از جاهای دیگر آمدند و جنازه ها را بیرون کشیدند و خاک کردند.

من این جور شنیده ام.

خودم عمه ای داشته ام که با بچه هایش مرد.

بیشترین آسیب را از زلزله، همین روستا دیده بود.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه ایران نوشت: کوه که به کوه رسید، باکلور دیگر جان نداشت.

زلزله دو کوه را جوری به هم چسباند که اصلاً انگار از اول هم باکلوری نبود.

روستا بی آنکه مجال پیدا کند برای کشیدن آهی حتی، رفت لای کوه و مدفون شد.

اهالی طارم و حومه، باکلور را با صدای ضجه چوپانی که دنبال نشانی از زن و بچه اش می گشت، به خاطر می آورند و صورت های مچاله شده زنانی که شیون کنان پارچه های سفید را پاره می کردند تا برای مردگان کفن بدوزند.

کنار رودخانه قابلمه های بزرگ چیده بودند تا آب بریزند داخلشان و اجساد را بشویند و غسل دهند.

هرکه آن شب در باکلور بود یا مرد یا بسختی آسیب دید.