رسانه ای به طول نجف تا کربلا / «کربلا کربلا ما داریم می آییم»

مریم ذوالفقاری منظری؛ سالی دیگر گذشت و باری دیگر به اربعین رسیدیم.

1380 سال از آن واقعه می گذرد.

غم بسیار این واقعه نه تنها در تمام این سال ها کم نشده که زیاده هم شده است.

- حرف های او آن شب مرا به فکر فرو می برند و تا صبح ازین زاویه به اربعین نگاه می کنم.

روز بعد خورشید هنوز پرتوهایش را به گنبد طلایی امیرالمومنان (ع) نتابانده که از حضرت وداع می کنم و قدم در راه عشق می گذارم.

هنوز به عمود های نجف نرسیده ام، صدای مرد عراقی که بلند می گوید زائر لبلبی و مردم را دعوت به صرف صبحانه می کرد توجهم را جلب می کند.

لبلبی از آن غذا های خوشمزه عراقی هاست که خوردن آن در صبح انرژی عجیبی به تو می دهد.

(لبلبی یا نخود پخته شده که با ادویه های مخصوصی طعم دار می شود)بیرقی به رنگ خون مظلومان کربلا بر دوشم است که یا اباعبدالله الحسین درون آن را زینت داده.

بسم الله می گویم و قدم هایم را نذر آمدن ظهورش می کنم.

دلی که جا ماند.

صدای آهسته اشک های یک نفر از پشت سرم باعث می شود برگردم و او را بنگرم.

بسته آبی که در دستم است به او تعارف می کنم.

از او اجازه می گیرم که چند قدمی را همراهش باشم.

اربعین را شروع یک سفر عاشقانه برایم توصیف می کند که با پای تن شروع می شود و با پای دل خاتمه می یابد.