قتل بد است؛ سینما و تلویزیون ندارد!

پخش صحنه های خشونت آمیز از تلویزیون معضل جدیدی نیست؛ موضوعی که هر از گاهی همانند زخمی کهنه سر باز می کند و صدای انتقاد بسیاری از منتقدان و مخاطبان را درمی آورد.

- اگرچه با وجود تمام انتقادهایی که در سال های اخیر مطرح شده، همچنان این رویه در تلویزیون کشورمان به عنوان رسانه ای ملی و فراگیر به قوت خود باقی است.

  به نظر می رسد یکی از دلایل اصلی تمایل تلویزیون به پخش آثار نمایشی اکشن و خشن ـ خصوصا در حوزه فیلم ها و سریال های خارجی ـ خط قرمزها و ضوابطی باشد که رسانه ای مانند صداوسیما و برنامه سازانش با آن مواجهند؛ و البته این محدودیت ها برای هم ترازشان در دیگر رسانه های دنیا درست نقطه مقابل و همان جذابیت هایی تلقی می شود که با بهره گیری از آن می توانند مخاطب را ساعت ها پای تلویزیون بنشانند.

اما در شرایطی که انتظار می رود، انتخاب این حجم از خشونت که حتی در پخش کارتون های خارجی هم دیده می شود، با تولید برنامه های داخلی آرامش بخش، مفرح و مناسب با موازین جامعه ایرانی اسلامی جبران شود، سریال های داخلی خود منشا اصلی خشونت های تلویزیون می شوند! این نگاه خشونت بار آنقدر نهادینه شده است که رد پای صحنه هایی همچون قتل و درگیری فیزیکی در آثار ملودرام و درام نیز دیده می شود.