تلاش کودکان برای تجهیز مدرسه روستا

سیستان و بلوچستان را این بار از دریچه دوربین بچه های بلوچ ببینید.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، مریم طالشی، گزارش نویس، در روزنامه ایران نوشت: حسرت هایی در دل ما نهفته است.

امید ما در مدرسه درخت کُناری بود که در حیاط مدرسه ما بود.

ما در حیاط خانه خود نه باغچه ای و نه گل و گیاهی داشتیم.

ما با زحمت زیاد آب را از هوتگ می آوردیم و به هر سختی درخت را آب می دادیم.

این درخت تنها امیدی بود که داشتیم و بجز آن منظره سبزی در مدرسه نداشتیم.

یک عیب مدرسه ما این بود که هر وقت باران نعمت الهی می بارید کلاس ما پر از آب می شد و ما مجبور می شدیم در سرمای زمستان و گرمای تابستان که ما را آزار می دادند، بیرون مدرسه درس بخوانیم.

ما الان مدرسه جدیدی را داریم و باید سعی کنیم نه خراشی به مدرسه بزنیم و با همه مسئولیت پذیری مان بتوانیم از مدرسه خودمان محافظت کنیم و چیزی را که به هزار و یک زحمت به دست آورده ایم، از دست ندهیم.

این، بخشی از قصه احسان است که خودش آن را نوشته.

احسان از بچه های روستای سیدبار جدگال چابهار که همراه با دیگر بچه های روستا قصه خودش را نوشته و حالا نوشته اش قاب شده است بر دیوار تالار تابستان خانه هنرمندان تهران.

عکس ها هم هست؛ عکس هایی که بچه ها و روستایشان را نشان می دهد.