زندگی در یک اتاق 8 متری وسط آزادراه

«گاهی مردم به جای پرداخت پول عوارضی، دلار و یورو می پردازند، گاهی هم میوه می دهند.

حتی به جای پول، هندوانه هم داده اند اما ما نمی توانیم قبول کنیم.

» - گاهی مردم به جای پرداخت پول عوارضی، دلار و یورو می پردازند، گاهی هم میوه می دهند.

حتی به جای پول، هندوانه هم داده اند اما ما نمی توانیم قبول کنیم.

دور از شهر، در اتاقک های هشت متری، 12 ساعت پشت یک صندلی می نشیند.

کارش این است که پول بگیرد و قبض عوارضی بدهد.

داخل هر باجه که دور تا دورش پنجره است، یک میز، صندلی، یک اسپیلت، یک مانیتور، یک دستگاه کارت خوان، چند رول کاغذ قرار دارد.

روی یکی از پنجره ها فهرست اسامی که از آنها عوارضی دریافت نمی شود، چسبانده شده است.

روی میز کار، یک بسته قرص سرماخوردگی گذاشته و یک کیف فلزی که پول های نقد را داخل آن قرار می دهد.

باز است و اسکناس ها را به تفکیک قرار داده است.

رمز راننده را می پرسد، کارت بانکی اش را می کشد و قبض عوارضی را تحویلش می دهد.

هشت سالی می شود که کارش این است.

در عوارضی تهران - پردیس کار می کند.

46 ساله است.

وقتی فراخوان نیاز به نیرو برای عوارضی را می بیند، اقدام می کند و بعد از آن مشغول به کار می شود.

هر کاری سختی خودش را دارد.

در فصل های سرد، سرما اذیت کننده است.