فوتبال با چشمان بسته

گل خوردن های پی در پی علل متعددی دارد، اما بدون تردید بازی کردن با چشمان بسته افتضاح ترین باخت ها را رقم می زند.

درواقع ضربه های که فوتبال ملی و باشگاهی از جانب چشم رنگی های خارجی (از ما بهتران) متحمل شده اند کم نبوده است، البته الزاماً آن ها مقصر نیستند، زیرا ما چوب ندانم کاری های خودمان را می خوریم.

رقم های افسانه ای 100 میلیارد تومانی که صرف کی روش شد و بیش از آن نیز ظاهراً در قرارداد ویلموتس مشاهد شده، نمونه های از این ماجراست.

این همه هزینه کرد و در نهایت کارنامه ای که خود جای بحث دارد، همه و همه بیانگر این است که قرارداد ها ساده لوحانه بسته شده است.

انگار در این مستطیل سبز سوراخ های متعددی وجود دارد که هر بار فوتبال ما را می گزد.

حالا، اما به نظر می رسد باید چشم ها را باز کرد تا جور دیگر دید.