کاشکی وصل شود عشق تو به آزادی

کاظم داوودی؛ ما داغ دیده ایم.

داغ های همه تاریخ را، ما به یکباره دیده ایم.

ما در بین خواب و بیداری کسی را از دست داده ایم که هیچ خونی با او برابر نیست.

- بلندگوی متروی دروازه دولت اعلام می کند که به سمت ارم سبز دیگر قطاری نمی رود و به ناچار از همان جا پیاده می شویم.

همان سمتی که همه می روند.

از همین دو سه کیلومتری دانشگاه تهران، خیابان به سمت انقلاب آنقدر شلوغ است که دیگر اتوبوس سوارشدن بی معناست و با هیچ ماشینی زودتر از پیاده نمی رسیم.

از حافظ دیگر پای تک وتوک موتور ها هم لنگ است و لاین مخالف هم دارد به سمت انقلاب می رود.

تهران شهر تجمع هاست و هر سال اقلاً دو-سه تایی از این شلوغی ها را به خودش می بیند.

مثل بیست و دو بهمن پرچم ایران در دست همه است و ایستگاه های صلواتی و غرفه های فرهنگی در مسیر برپا است.

مردم هنوز پراکنده اند، اما بین خودشان و بدون بلندگو شروع کرده اند به شعار دادن.

بوی اسفند هر چند متر استشمام می شود و از کالسکه سوار تا ویلچرسوار به هر شکلی هست دارند خود را می کشانند سر قرار، اما این یکی انگار با بیست و دوی بهمن ها تفاوتی دارد؛ تفاوتی از جنس گل های گلایل و گریه های مردانه.

یکی آن بین فریاد می زند و صلوات می گیرد، برای روح شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی .