یاس کبود ،سوگنامه شهادت حضرت فاطمه (س)

شرم تیره بیداد تعصب در سیاهی الوارهای سوخته پیدا بود و دیوار، تنها محرم بانویی که هنوز سرشک داغ پدر از دیده برنگرفته ،تیزی پنجه های قدرت پیکره نحیفش را زخمی و بی رمق کرده بود.

اکنون آخرین نگاه لرزان خود را از پشت پرده مه آلود رنج ها بر چهره غمبار همسرش می دوخت و دست های کوچک دخترانش را به دست او می سپرد تا آسوده خاطر شکیب تنگ حیات را در هم شکند و مرغ روح را از قفس حقارت خاکدان برهاند.

زندگی کوتاه او که به روایت تاریخ بیش از هجده بهار به یادگار نیست ، در سال پنجم بعثت آغاز و در اندک زمانی پس از غروب زود هنگام خورشید رسالت، فروغ ستاره حیات او نیز در مدار دوار فلک به خاموشی گرایید و رخساره مهگون در محاق خاک نهان کرد.

ریحانه ای که در کویر تفتان شعب ابوطالب ،قدم های کودکی بر مغیلان تعصب نهاد تا لبخند شیرین کودکانه اش مرهمی بر رنج های عظیمی باشد که جان مادرش خدیجه را می سود و مهر فرزندی اش،بارقه های امیدی برای پدر تا در سایه سار مهر فرزند، زخم های برآمده از تیزی برّان جهالت عرب را با شکیب صبر تاب آورد.

افسوس که طوفان بلاخیز روزگار،سایه طوبای مادر را از سرش بر گرفت و شاهین مرگ دامان مهربان او را از دستش ربود، تا با وجود خردسالی ، در هجوم توفنده طعنه های جاهلی،ام ابیهای پدر شود ،مغیلان تعنت بردگان قدرت ، از پای پدر بیرون کشد و با گیسو�