این دیگ برای خدا می جوشد

دیگ جوش در لغت نامه معین به معنای نوعی آش کم بها که فقیران و معمولاً درویشان خانقاه خورند، آمده است و در لغتنامه عمید به معانی خوراک ساده ای که در دیگ جوشانده و بپزند و آشی که در خانه یا خانقاه طبخ کنند و میان همسایگان یا درویشان قسمت کنند، گفته می شود که به آن دیگپخت نیز گویند.

اما در اصطلاح عامه مردم شهرستان خفر و بخش سیمکان شهرستان جهرم، دیگ جوش نوعی دعوت به مهمانی به صرف ناهار است که برای شکرگذاری از برداشت محصول، دعای بارش باران یا ادای نذر در دو زمان میانه پاییز با بهار انجام می شود.

در دیگ جوش معمولاً برنج و گوشت کامل در دیگ هایی بزرگ پخته و بین مهمانان مراسم تقسیم می شود.

هرچند قدمت این مراسم را به 250سال قبل منتسب می کنند، اما با توجه به قربانی، باران خواهی و شکرگذاری از برداشت محصول و مکان برگزاری که معمولاً در جوار امامزادگان و درختان کهنسال و طبیعت است، به نظر می رسد این رسم پیشینه کهن تری داشته باشد.

دیگجوش البته به نوعی سنت صوفیانه در گذشته نیز گفته می شد که صوفیان با آداب خاصی گوشت حیوانی را به صورت کامل در دیگی می پختند و طی مراسمی خاص برای بخشایش و پوزش از گناه به نزد شیخ و مراد می بردند که در صورت پذیرش شیخ، آن گناه بخشوده شمرده می شد.