کرونا از شیراز می رود، مهربانی می ماند

شیراز را از دیرباز به خلق و خوی مردمانش می شناخته اند، مهمان نوازی و دل به نشاطی همراه با مهربانی و غریب نوازی شاخصه اصلی رفتار اجتماعی شیرازی ها را در طول قرن ها ثابت کرده است؛ از زمانی که سعدی جهانگرد، دلش برای خوی مردمان سرزمینش تنگ می شود و می گوید: که نه بیرون پارس منزل هست، شام و رومست و بصره و بغداد/ دست از دامنم نمی دارد، خاک شیراز و آب رکن آباد تا روزگار کنونی که مهربانی مردم در فروردین ماه سیل بند میهمانان نوروزی شد و امروز در بحبوحه شیوع بیماری همه گیری با نام کرونا دست ها همچنان برای یاری رسانی باز است.

بیش از دو هفته از اعلام شیوع این بیماری در ایران می گذرد، بیماری ای که انتقال آن بسیار سریع و ساده رخ می دهد و ارتباطات انسانی را در سراسر جهان به حداقل رسانده است.

معضل کمبود ماسک و مواد ضدعفونی کننده نه تنها در ایران که در دیگر کشورها نیز در پی این اپیدمی رخ داده است.

آنچه در دیگر نقاط جهان می بینیم، غارت فروشگاه ها و حتی نایاب شدن کالایی همچون دستمال کاغذی است، آنچه اما در ایران و خاصه در شیرازش رخ داده است، رسم بی دریغ بخشیدن است؛ گرچه موارد نادری که نانشان را در سودای کرونا می جویند با احتکار و گرانفروشی روان مردم را جریحه دار کرده اند، نمونه های همیاری چنان فراوان و فراگیر است که اعتباری برای حال ناخوش القا�