کرونا و تب خانه نشینی

همنشینی با نوه ها در این چند روز خانه نشینیِ اجباری، روحم را جلا داده است، از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان آنقدر در دنیای پاک و بی شیله پیله آنها غرق شده ام که گاهی فراموش می کنم مرز هفتاد سالگی را گذرانده ام، مهد کودک ها به خاطر کرونا تعطیل شده، پسر بزرگترم دو هفته ای می شود که همه خریدهای خانه را انجام می دهد، وای که چه اندازه قیافه اش خنده دار است وقتی تا سر تا پایش را ضدعفونی نکرده مادربزرگ بچه ها به خانه راهش نمی دهد، این روزها خانه بوی تند وایتکس و الکل می دهد، همه چیز در هم پیچیده، فرزندانم نمی گذارند بیرون بروم که بادی به کله ام بخورد، معلوم نیست تا کی باید این نشستن ها در خانه را تاب بیاورم اما از همه این ها گذشته، سلامت خود و اهل خانه را که می بینم بهانه گیری ام کم می شود، همین کافی است که راحت تر با این شرایط کنار بیایم.

این ها صحبت های پیرمرد سالخورده اصفهانی است که کمی قهقهه را نیز چاشنی لهجه زیبایش کرده، گویی در گذر عمر و انبوه فراز و فرودهای زندگی، دلش بیشتر از دیگران در برابر غول بی سر و پای کرونا قرص است.

پس از آنکه کرونا، این مهمان ناخوانده از راه رسید، خانه نشینی کلیدواژه غریبی بود که از سوی کارشناسان و مسئولان به مردم توصیه شد.